... tylko nie wiem już, czy naprawdę istnieję.

Cyź.

dzień dobry Wink

autor
# Cyziek
# 14
# 3685182 ; vampire.erotica@yahoo. com
#

Siedzę wzdłuż brzegu
życzeń i snów,
moja duma kłamie roztrzaskana na podłodze.
L'ame Immortelle "Another Day"

To boli, kiedy się budzisz i widzisz tylko swoją byłą dziewczynę pospiesznie zakładającą ubrania. Przypominasz sobie, że tak właśnie kończy się następny dobry seks, który jedynie ona potrafi ci zaoferować. Jest ósma rano, na dziesiątą do pracy, leżysz nagi w swoim wygodnym łóżku z Ikei, które nie trzeszczy i spod półotwartych oczu obserwujesz jej pospiesznie i ciche ruchy, widzisz, jak bezgłośnie przeklina i obiecuje, ze już nigdy się to nie powtórzy. Cicho zamyka za sobą drzwi.
Spoglądasz na wyświetlacz telefonu i widzisz dziesięć nieodebranych połączeń. Wzdychasz ciężko, a twoje serce boli tak jak wtedy, kiedy zjesz cały kubełek kurczaczków z KFC, z których każdego konsekwentnie popijesz trzema łykami 7-upa (po nim boli najbardziej). Jillian cię kocha, dzwoniła całą noc, martwi się, a ty wciąż wracasz do tej samej dziewczyny, z którą sypiasz od czasów liceum i choć twierdzisz, że jej nie kochasz, coś nie pozwala ci tak po prostu ją zostawić.
Twoje życie posiada mnóstwo czerwonych luk. Czerwone luki powstają za każdym razem, kiedy wstrzykniesz sobie za dużo albo kiedy zapomnisz, że nie powinieneś pić whiskey. Zauważasz je też wtedy, kiedy spoglądasz na zdjęcia w potężnym rodzinnym albumie i widzisz siebie-bobasa i zdajesz sobie sprawę, że w tym miejscu też jest luka. Jesteś słaby i żałosny, coraz bardziej przypominasz osobę, której tak bardzo nienawidzisz i zastanawiasz się, czy to właśnie nie jest karma? Pytałeś kiedyś o to męża kobiety w zielonym płaszczu, ale on nie wiedział. I ty też nie wiesz, nie powinieneś wiedzieć. A może karma po prostu nie istnieje? Tak, to musi być to.
Wlewasz w siebie dwa litry wody mineralnej, w jakimś masochistycznym manifeście, i czujesz, że zaraz eksplodujesz. Idąc do łazienki, konsekwentnie unikasz swojego odbicia w lustrzanej szafie. Wprawdzie wiesz, że jesteś całkiem seksowny i laski na ciebie lecą. Nie lubisz na siebie patrzyć. Zdajesz sobie sprawę, iż wyglądasz jak playboy (ale nie jak Hugh Hefner), bardzo gorący w dodatku, i chyba ci to wystarcza.
Włączasz telewizję i oglądasz Modę na sukces w powtórkach. Widzisz podstarzałe postacie, oblicza sukcesu i zastanawiasz się, czy za dwadzieścia parę lat twoje życie też będzie tak wyglądać. Czy zostaniesz potentatem ubranym w drogie garnitury szyte na miarę, i tylko w jednej kopii, przez najsłynniejszych projektantów? W najgorszym przypadku pragniesz zostać Deanem Winchesterem (w końcu imię to samo), tyle że bez demonicznego brata. Laski, strzelby i potwory – to MUSI być fajne. W każdym razie lepsze (większy wybór) od Rity, Jillian, matki, operowania kamerą i Jareda w pubie w piątkowe wieczory. Przełączasz na wiadomości, w końcu zawsze poprawia ci humor świadomość, że gdzieś na świecie inni ludzie żyją gorzej od ciebie, umierają szybciej i muszą biegać dwa kilometry po wodę (wprawdzie potem okazuje się, że nie ma lepszych maratończyków od czarnych). Wrzucasz CNN, pogłaśniasz prawie maksymalnie (nikogo już nie ma w tym bloku o ósmej – Jillian sprawdzała) i idziesz do kuchni, odgrzać wczorajszy obiad na wynos.
– „Psychiatra” uderza w Waszyngton – oznajmia prezenterka, a ty odkładasz obiad/śniadanie i biegniesz do dużego, by sprawdzić, czy może się nie przesłyszałeś.
„Psychiatra” – tak beznadziejnie nazwała go policja, był seryjnym mordercą, który zabijał ludzi, którzy stoczyli się mentalnie na dno, a ich życie opierało się właściwie na rutynie. Takich jak ty, na przykład. Na razie zabił 24 ludzi, nie – 25, wraz z Cathy O’Dell, cheerleaderką, 14 zabił prawie. W całych stanach zaczęło działać kilkudziesięciu jego naśladowców, zakładających nawet własne strony internetowe, na których pokazywali rytuał zabijania ludzi przygnębionych. Najgorsze w tych ludziach było chyba to, że nawet chcieli umierać. Chyba. Nie miałeś pojęcia.
Ale podobał ci się facet, dobrze robił. Zapobiegał przeludnieniu. A tymi ludźmi przejmowała się w końcu tylko policja. Nie narodziła się nawet nowa masowa panika, nikt nie zamykali się w domach. Wszyscy na ulicach wyglądali na szczęśliwych, niezależnie od tego, czy tacy się czuli, czy nie. Przecież tak łatwo dzisiaj uniknąć śmierci – uśmiechnij się i żyjesz. Banalny mechanizm.

Tobie to tak szybko wychodzi.

albo impuissante.blog.onet.pl - Mona, dla ludzi o mocnych nerwach (i cierpliwości gratis).

postać

# Audrey Garside.
# ok. 22-23, nie jestem pewna.
# Audrey to historia walki o lepszy świat. Historia zapomnianych dni i przegrywania. Na jej twarzy nie malują się już emocje (bo dawniej pojawiał się krzyk). Audrey tonie w papierosowym dymie i nosi swoje włosy rozpuszczone, manifestując ten bunt, tę porażkę, która kiedyś zakwitła na Chabrowym Polu, całkowicie je niszcząc. Audrey przegrała marzenia i teraz został jej tylko zachrypnięty głos i chęć zmiany.
# Summer Glau.

<3

Szyś

Cysioool. <3
seks powraca. xdd

za, witam.

purcia

Cyyyyś. Przyszłaaś!
Za! ;D

Cyź.

Ann

Zaaa.

Alice.

No baaaaa. <3

Za. Wink

dilindżerin

Szyś

Bell.

Cyśśś. <333

Banner, blog. <3